2

Szybko wybiegłam z mieszkania i mimochodem swoje kroki skierowałam do mieszkania Michała. Gdy znajdowałam się pod zapukałam do drzwi. Okazało się jednak, że nikogo nie ma w domu. No tak przecież całą rodziną wybrali się na jakiś wypad za miastem. Po prostu świetnie nie mam nawet, z kim porozmawiać o tym wszystkim, co się stało. Ruszyłam w drogę powrotną, ale nie za bardzo miałam ochotę wracać do domu i tak oto znalazłam się w parku niedaleko hali Energia. Usiadłam na jednej z ławek i dopiero teraz dałam upust skumulowanym we mnie emocjom. Siedziałam na parkowej ławce i ryczałam jak małe dziecko, któremu popsuła się zabawka. Obok mnie przechodziło mnóstwo ludzi jednak żadne z nich nie zwróciło na mnie nawet najmniejszej uwagi. Dopiero, kiedy zaczęło robić się już ciemno usłyszałam jak ktoś siada obok mnie.

-Coś się pani stało? Halo słyszy mnie pani?

-Nic mi nie jest.

-Przecież widzę, że coś się stało. Taka piękna dziewczyna na pewno nie płacze bez powodu.

-Odpuść sobie człowieku nie mam ochoty na jakąkolwiek rozmowę. Zjeżdżaj stąd - wysyczałam. To chyba na niego podziałało, bo po chwili znowu siedziałam sama na ławce. Siedziałabym tak pewnie w nieskończoność gdyby nie telefon od Michała.

-Cześć Michalina dzwonię żeby spytać, co tam u ciebie, przepraszam, że nie pojechałem z tobą na cmentarz, ale zrozum spotkanie rodzinne.

-Rozumiem Michaś doskonale rozumiem – pociągnęłam nosem.

-Stało się coś? Masz jakiś dziwny głos.

-W sumie to nic tylko Mikołaj mnie zdradził.

-Że, co proszę? Żartujesz sobie prawda?

-Nie mam nastroju do żartów.

-Gdzie ty właściwie teraz jesteś?

-W parku obok hali.

-Nie ruszaj się stamtąd.

-Nawet nie miałam takiego zamiaru – mówisz, kiedy po drugiej stronie słyszysz sygnał przerwanego połączenia.