22

Miesiąc później

-Arek pośpiesz się, bo się spóźnimy.

-Nie mogę znaleźć rysunku, który narysowałem dla taty.

-Na pewno leży gdzieś w twoim pokoju. Idź załóż buty, a ja go poszukam.

-Dobra.

-Jest. Leżał sobie spokojnie na łóżku.

-Dzięki, teraz możemy już jechać.

-Weź swoje rzeczy i spakuj do samochodu, ja zamknę dom i zaraz do ciebie dojdę.

-Tylko nie zapomnij wziąć jakiejś fajnej płyty z muzyką.

-Ok.

Po chwili siedzieliśmy już spokojnie w moim samochodzie, który swoją drogą sprezentował mi Mariusz. Nie chciałam się na to zgodzić, bo według mnie to za drogi wydatek, ale w ogóle nie chciał mnie słuchać. W końcu postawił na swoim i sam pojechał do salonu i wybrał całkiem fajny model. Na początku trułam mu dupę żeby go oddał, ale on był nieugięty i takim sposobem stałam się posiadaczką całkiem ładnego forda.

No tak przecież nie powiedziałam gdzie się wybieramy. No, więc jedziemy odwiedzić Mariusza i resztę reprezentacji. Stęskniłam się już za naszym Szamponem, Arek też coraz częściej wypytywał o to, kiedy będzie mógł zobaczyć tatę. Dlatego ucieszył mnie telefon od Mariusza z prośbą o nasz przyjazd. Droga minęła nam w przyjemnej atmosferze śpiewaliśmy sobie piosenki, które wypływały z samochowego radia.

-Prawie jesteśmy na miejscu.

-Super, może Oliwier też przyjedzie do wujka Michała.

-Całkiem możliwe – znalazłam miejsce do zaparkowania i wyszliśmy razem z Arkiem z samochodu.

-Michalina patrz samochód mamy, ona chyba też przyjechała odwiedzić tatę.

-Jesteś pewny, że to ssamochód mamy?

-Tak, patrz ma w środku tą samą maskotkę, którą podarowałem jej na dzień mamy – ogarnęły mnie jakieś dziwne myśli. Nie mogłam zrozumieć, po co Paulina miałaby przyjeżdżać do Mariusz skoro już nic ich nie łączyło. Nic poza dzieckiem, a tego nie da się tak łatwo przekreślić. Przyśpieszyłam kroku chcąc jak najszybciej znaleźć się w środku.

-Michalina nie idź tak szybko nie mogę za tobą nadążyć.

-Przepraszam cię skarbie już zwalniam.

-Cześć Michalina.

-Cześć Zbyszek. Możesz mi powiedzieć gdzie jest Mariusz.

-Wiesz chyba jest w swoim pokoju.

-Możesz mi powiedzieć, który to numer?

-Mam lepszy pomysł, może pójdziemy na kawę.

-Nie zawracaj mi tutaj głowy jakąś tam kawą tylko natychmiast mów, który to numer – zaczęłam krzyczeć.

-2 piętro 45.

-Nie można tak było od razu?

Jak myślicie dlaczego Zbyszek nie chciał powiedzieć Michalinie gdzie jest Mariusz?